Deze keer een meer persoonlijke ervaring.
Twee gedichten met een kleine toelichting over leven en dood als ervaring en idee.
Kent iemand dat Gevoel
Kent iemand dat gevoel: ‘t is geen verdriet,
‘t is geen geluk, geen menging van die beiden;
‘t hangt over je, om je, als wolken over heiden,
sti1, hoog, licht, ernstig; ze bewegen niet.
Je voelt je kind en oud; je denken ziet
door alles, wat scheen je van God te scheiden.
‘t is, of een punt tot cirkel gaat verwijden;
‘t is, of een cirkel punt wordt en verschiet.
Je denkt: nooit was het anders, tot mijn Wezen
ben ‘k al zo lang van sterflijkheid genezen.
Je weet: niets kan mij deren; ik ben Hij.
Tot zekerheid je twijfel opgeheven,
zo hang je als eeuwig boven je eigen leven:
je bent de wolken en je bent de hei.
J. A. Dèr Mouw
Waartoe
Licht door de bomen, oranjerood avondlicht, de auto rijdt wat langzamer.
Vrede bij Venlo.
Bij Venray hebben de schaduwen plaats gemaakt voor duisternis.
Een kind huppelt over straat. Een kindertekening, kleurig, open.
In de supermarkt vier giechelende meisjes, levenslustig, zonder teleurstelling.
Een hand, ouder en gerimpeld, zacht, voorbij eisen.
We raken elkaar aan, op zoek naar samen, we leven.
Straks is de dood, niets, eindeloze vlakte, mysterie.
Is het een bewusteloos, zwart gat zonder randen voor houvast?
Ik begrijp er niets van, lig met open ogen strak in bed.
Wie was, ben en zal ik worden? Wie zijn wij, aarde, ooit?
Soms voel ik me tijdloos, stil, in vrede en licht, ruimte vervlogen, het is goed.
Mag ik vertrouwen?
Bert Vendrik
Leven en dood tussen ervaring en idee
Deze ervaring, het ‘gevoel’ van J.A. Dèr Mouw is me bekend.
Uit wandelingen in de natuur
of thuis als ik rustig naar buiten kijk.
Elke keer vind ik het een wonderlijke ervaring.
Ik kom vanzelf stil te staan, letterlijk en innerlijk.
Het zijn blijft over, vrede en licht, zonder tijd.
Ik ervaar dat dood en leven een worden, er niet toe doen.
In het denken over de zin van het bestaan ervaar ik dat ik Het niet Weet.
Van de ene kant zie ik met Nietzsche dat de oude God dood is.
Ook de mens zelf blijkt geen absolute maat,
zoals Ger Groot mooi beschrijft in zijn boek ‘De geest uit de fles’.
Waarheid en waarde, we scheppen hen zelf.
Aan de andere kant wil ik een aantal oorspronkelijke ervaringen,
zoals uit dit gedicht, niet relativeren.
Het trof me dat mijn vader, een rationele maar ook fijnbesnaarde man,
de laatste jaren voor zijn dood zei: ‘ik geloof wel dat ik op zal gaan in het mysterie.’
Bert Vendrik 2018